salıncaktaki kız

Evet diyeceksiniz ki bu kız bu başlıkla ne anlatmak istemiş. Bu başlıkla aslında ben değil insanlar anlatmış  Geçen gün hastaneye gitmiştim. Bir amca danışmaya "kızım tahlil sonuçlarını ne zaman göstermem mümkün olur?" demişti. Danışman ise amcanın yaşlılığını bırakın yüzüne bakmadan "BUGÜN GİT YARIN GEL." demişti çoktan. O anda düşünmüştüm. Ne kadar kolay söylüyorduk" bugün git yarın gelirsin" ya da "git sen şimdi ben seni çağırırım". Oysa ki düşünmüyorduk git dediğimizi, neler yaşadığını en önemlisi de bizim git dememize rağmen tekrar geri gelmeyi göze aldığını göremiyorduk aslında.  Danışman düşünmüyordu amca nasıl gelmiş,niye gelmiş tekrar nasıl gelir? Ya da sevilen adamlar,kadınlar düşünmüyordu nasıl sevildi,nasıl hissedildi ya da" git" dedikleri geri geldi mi? Ne kadar garip. Biz git demesini bilirken gidenler tekrar geri gelmeyi göze almazken bize git diyenler olduğunda biz geri gelmeyi bırakın hiç gitmeyiz. Ne kadar tuhaf

Bazen bazı insanlar olur sizin için.Bir kahve yeter o insanları anlamaya. Onları lati lokum niyetine alırsınız.Önce hoşgeldin,beş gittin sonra nasılsınlar iyiyimler havada uçuşur.İyi midir yoksa iyiyi giymiş midir? Orası muamma işte. Bir yudum kahveden alıp dinlemeye başlarsınız. Önce gözler konuşur.İyi gibiyim işte. Sonra elleri. Bir suçlu gibi ovuşturmaya başlar. Fark etmez sizin onu anladığınızı. Sonra sözcükler dökülüverir. Kahve bahane aslında. İnsan anlatmak ister. Kendi kendini dinlemeyi bırakıp,koyu muhabbetlere girmek ister. Sonra seçer. Bir telefon "hadi kalk bir kahve içelim bayadır görüşmedik." oysa görüşmek bahane anlatılanlar şahane.Bir kahve nelere kadir öyle.İyiliğini sorar,anlattırır,dinlettirir ve kırk yıllık hatır bırakır. Bu hatır bazı insanlarla anlaşılır. Koyu muhabbetler ,zaman ve bitmiş kahve. Bir yenisi daha ve sonra bir yenisi daha . Kahve bahane aslında . Bir fincan kahveyi paylaştığınız insanlar önemlidir. Bence bir kahve herkesle kolay kolay içi

Kaybetmek,bir trenin arkasından hiç geri gelmeyecek gibi el sallamaktır bir bakıma. Her insan aynı dozda yaşayamaz ama bence her insanoğlu elbet bir gün anlar.   İlk kaybedişiniz çocukluğunuzda başlar aslında . O zamanlar sizin dünyanız olan balonlar sıkı sıkı tutamadınız diye size ceza uçuverirler anında gökyüzüne . Arkasından kendi gökyüzünüzde ne kadar yağmuru başlatsanızda fayda etmez geri gelmesine. Bir dahakine daha sıkı tutacağım desenizde kayıverir elinizden yine gökyüzüne. Çocukluğunuzdaki kaybediş büyüdüğünüzde daha farklı olur aslında.B u sefer balonlarınızı değil insanları, insanı kaybedersiniz. İlk önce küçükken giden balonlarınız gibi yerine yenisi gelir sanırsınız ama bir bakarsınız koca bir boşluk. Bence kaybetmek iki türlüdür  . En zoru ve en acısı ölümdür. İnsanoğlu doğuşunu nasıl kabullendiyse ölümü bir o kadar kabullenememiştir kendi içinde. Çevrenizdeki  insanlar eşsiz olur sizin için önce . Hiç gitmeyecekmiş gibi sarılıverirsiniz sonra kollarınız yavaş yavaş