salıncaktaki kız

Unutmak mı yoksa hatırlamamak mı? İlk önce yaşamaya başlarsınız her şeyi. Kendinize işlersiniz kaneviçe gibi herkesi. Bir ilmek, bir insan. Bir sevmek, bir düğüm. Gergefi gerdikçe gerilir ruhunuz. Bitsin istersiniz. Düğümlendikçe düğümlenir içiniz. Anıları, yaşadıklarınızla birlikte yaşamadıklarınızı gömmek istersiniz. İşte o anda unutmak mı yoksa hatırlamamak mı? Bence siz kendinizi unutursunuz ama herkesi hatırlamassınız. Dikkat edin herkesi unutursunuz demiyorum. Kendinizi unutursunuz. Anıları, damla damla akan yaşlarınızı, tebessümlerinizi ilk başta kendinize işlediğiniz herkesi sadece hatırlamazsınız. Sığ bir deniz gibi hafızanıza yerleştirirsiniz. Yıllanmış şarap misali . Ama kendinizi kolay unutursunuz.  Eğer unutmasaydınız kaniviçe gibi tek tek işlemezdiniz hafızanıza. Eğer unutmasaydınız hatırlananlardan olurdunuz . Siz siz olun unutmayın kendinizi hatırlatın her şeyinizi. Unutur oldu  İnsanlar kendilerini. Hatırlamazlar şimdi, Kaniviçe gibi işledikleri Her şeylerini

Sıra sıra büyüklerin elini öpüp ufacık avucuma şekerleri doldurarak başlamıştım ilk bayramıma . Tam 1 hafta önceden bir heyecan kaplamıştı içimi. O zamanlar  moda olan rugan kırmızı bantlı ayakkabılarımı , beyaz elbisemi yatağımın baş ucuna misafir etmiştim. Sabahın ilk ışıklarında ezanla birlikte başlamıştı bizim evde ki bayram telaşı. Büyük bir sofra kurulmuş ve masaya oturulmuştu. Dedem ,babam ,anneannem ,annem ,dayım ,yengem . Koca bir sofra. Tebessümler yüzümüze ,sözler ağzımıza misafir olmuştu. Bizim oralarda bayram erkendi. Saat 9 dedim mi herkes bayramlaşmaya başlardı. Sona ben kalmıştım. Ufacık ellerim koca elleri öpmüş yanaklarım hediyelerini almıştı. Elime şekerin yanında liralar sıkıştırılmıştı. Ne kadar almak istemesemde "adetten alınır "lafları yankılanmıştı kulaklarımda . Gelen misafirlere şekerler çikolatalar ikram edilmiş gittiğim yerlerden avuçlarıma verdiklerim tekrar bırakılmıştı. Diyorum ya ilk bayramım en güzeliydi. Ben bayramları hep sevdim. Büyüdükçe y