Bazı şeyler yaşandıkça öğrenilirmiş. Sevmek,özlemek,kaybetmek en çokta insanlar. Hangisinden başladınız siz?En iyisi ben size hepsinden bir tadımlık sunayım.
Sevmek yazılışı kolay ama yaşanması zor. Her insan sevebilir mi? Bence her insan doğru şekilde sevemez. Yüreğini baş ucunda umuduyla besleyemez. Bence her insana doğru şekilde değer verilmez. Verilseydi eğer yıkık bedenlerde kırık kalpler olmazdı. İnsanlar insan olduğu için bile güzel sevilirlerdi.Diyorum ya sevmekte biri tarafından sevilmekte zor zanaat.
Özlemek. Bu dıuygu anlatılır mı ? Orası muamma. İlk önce kendinizi özlersiniz sonra anılarınızı. Bir gece olur ışığı kapatırsınız ve hiç geri gelmeyecek olanların arkasından nasıl el salladığınızı düşünürsünüz. Özlemi iliklerinize kadar hissedersiniz ama sesiniz çıkmaz. Sadece yüzünüzde bir ıslaklık. Tek avuntunuz önceden yaşanmışlıklarınız.
Kaybetmek. Evet işte en zor kısım. Biz küçüklükten öğrendik kaybetmeyi aslında. İlk deneyimimiz oyuncaklarımız ya da amansızca gökyüzünde kaybolan balonlarımız. Oysa ki şimdilerde kaybetmeye alışmışız. Özellikle de kendimizi. İnsanın kendini kaybetmesi bir başkasını kaybetmesinden daha acı. Bile bile kendinizi bulamamak ? Nasıl bir duygu ?
Ve son İnsanlar. Evet hayat size her gün yeni bir keşif sunar. O da insanlar. Farklıdırlar. Bazılarının kapıları ardına kadar açıktır bazılarının ise kilidi bile yoktur. Bildiğiniz adada kaybolmak gibidir. Her gün dakika saat hatta saniye yeniden başa sararak öğrenirsiniz.
küçüktüm
ilk balonlarımı kaybettim
sonra sevmeyi öğrendim
büyüdüm
gidenlerin ardından
özlemi tattım
ve son
teşekkürler insanlar
hepsini sizin sayenizde yaşadım...
Sevmek yazılışı kolay ama yaşanması zor. Her insan sevebilir mi? Bence her insan doğru şekilde sevemez. Yüreğini baş ucunda umuduyla besleyemez. Bence her insana doğru şekilde değer verilmez. Verilseydi eğer yıkık bedenlerde kırık kalpler olmazdı. İnsanlar insan olduğu için bile güzel sevilirlerdi.Diyorum ya sevmekte biri tarafından sevilmekte zor zanaat.
Özlemek. Bu dıuygu anlatılır mı ? Orası muamma. İlk önce kendinizi özlersiniz sonra anılarınızı. Bir gece olur ışığı kapatırsınız ve hiç geri gelmeyecek olanların arkasından nasıl el salladığınızı düşünürsünüz. Özlemi iliklerinize kadar hissedersiniz ama sesiniz çıkmaz. Sadece yüzünüzde bir ıslaklık. Tek avuntunuz önceden yaşanmışlıklarınız.
Kaybetmek. Evet işte en zor kısım. Biz küçüklükten öğrendik kaybetmeyi aslında. İlk deneyimimiz oyuncaklarımız ya da amansızca gökyüzünde kaybolan balonlarımız. Oysa ki şimdilerde kaybetmeye alışmışız. Özellikle de kendimizi. İnsanın kendini kaybetmesi bir başkasını kaybetmesinden daha acı. Bile bile kendinizi bulamamak ? Nasıl bir duygu ?
Ve son İnsanlar. Evet hayat size her gün yeni bir keşif sunar. O da insanlar. Farklıdırlar. Bazılarının kapıları ardına kadar açıktır bazılarının ise kilidi bile yoktur. Bildiğiniz adada kaybolmak gibidir. Her gün dakika saat hatta saniye yeniden başa sararak öğrenirsiniz.
küçüktüm
ilk balonlarımı kaybettim
sonra sevmeyi öğrendim
büyüdüm
gidenlerin ardından
özlemi tattım
ve son
teşekkürler insanlar
hepsini sizin sayenizde yaşadım...
Yorumlar
Yorum Gönder